Η
ονομασία της λεβάντας προέρχεται από το λατινικό ρήμα «lavare» που
σημαίνει πλένω, επειδή οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν άνθη λεβάντας για τον
αρωματισμό των νερών των λουτρών τους.
Τη συνήθεια αυτή λέγεται ότι την πήραν από τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι αποκαλούσαν την λεβάντα «νάρδο» ή «ναρδόσταχυ», ενώ άλλες αναφορές συνδέουν το ελληνικό όνομα για τη λεβάντα, με τη πόλη Naarda στη Συρία.
Με το όνομα «νάδρο» η λεβάντα αναφέρεται συχνά στη Βίβλο.
Χριστιανική αναφορά λέει ότι, ο Αδάμ και η Εύα πήραν τη λεβάντα από τον κήπο της Εδέμ. Τότε όμως το φυτό δεν είχε μυρωδιά.
Μύθοι λένε ότι το φυτό πήρε το άρωμα του μετά τη γέννηση του Ιησού. Όταν ο θεάνθρωπος ήταν μωρό, η Παναγία άπλωσε τα φασκιά του βρέφους Ιησού πάνω σε ένα θάμνο λεβάντας. Από θαύμα, όταν τα μετακίνησε από τον θάμνο η λεβάντα πήρε ένα μεθυστικό άρωμα. Από τότε η Παρθένος Μαρία έπλενε τα φασκιά του Ιησού με νερό αρωματισμένο με λεβάντα, ενώ η λεβάντα απέκτησε το μοναδικό άρωμα της.
Λεβάντα και έρωτας στην Παλαιά Διαθήκη
Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι σήμερα η λεβάντα εμπνέει τα ζευγάρια, ενώ πολλές νύφες προτιμούν τη λεβάντα για το στολισμό του γάμου τους.
Από την αρχαιότητα υπάρχουν ιστορίες και μύθοι που δείχνουν τη σχέση του έρωτα και της λεβάντας.
Μια ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης λέει ότι η Ιουδήθ, κόρη του άρχοντα της εβραϊκής πόλης Βεθούλης, έσωσε την πατρίδα της από την πολιορκία των Ασσυρίων, αποπλανώντας και σκοτώνοντας τον Ολοφέρνη, αρχηγό των εχθρικών στρατευμάτων. Η κοπέλα «μάγεψε» το στρατηλάτη, έχοντας αρωματιστεί με άρωμα λεβάντας. Τον συνάντησε και στη συνέχεια τον σκότωσε για να σώσει την πατρίδα της.
Η λεβάντα στην Κενή Διαθήκη
Ιδιαίτερη αναφορά για τη λεβάντα με την ελληνική ονομασία «νάρδο» υπάρχει σε δύο αναφορές στην Κενή Διαθήκη.
Η πρώτη είναι στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη όταν έξι ημέρες πριν το Πάσχα ο Ιησούς πήγε στη Βηθανία και σε δείπνο η Μαρία του έπλυνε τα πόδια με πανάκριβη λεβάντα.
Αυτό προκάλεσε την αντίδραση του Ιούδα προς τη Μαρία, για να πάρει την απάντηση του Θεανθρώπου ο οποίος ανήγγειλε τον θάνατο του.
Διαβάστε σχετικά στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη στην Κενή Διαθήκη (12:. 3)
Τη συνήθεια αυτή λέγεται ότι την πήραν από τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι αποκαλούσαν την λεβάντα «νάρδο» ή «ναρδόσταχυ», ενώ άλλες αναφορές συνδέουν το ελληνικό όνομα για τη λεβάντα, με τη πόλη Naarda στη Συρία.
Με το όνομα «νάδρο» η λεβάντα αναφέρεται συχνά στη Βίβλο.
Χριστιανική αναφορά λέει ότι, ο Αδάμ και η Εύα πήραν τη λεβάντα από τον κήπο της Εδέμ. Τότε όμως το φυτό δεν είχε μυρωδιά.
Μύθοι λένε ότι το φυτό πήρε το άρωμα του μετά τη γέννηση του Ιησού. Όταν ο θεάνθρωπος ήταν μωρό, η Παναγία άπλωσε τα φασκιά του βρέφους Ιησού πάνω σε ένα θάμνο λεβάντας. Από θαύμα, όταν τα μετακίνησε από τον θάμνο η λεβάντα πήρε ένα μεθυστικό άρωμα. Από τότε η Παρθένος Μαρία έπλενε τα φασκιά του Ιησού με νερό αρωματισμένο με λεβάντα, ενώ η λεβάντα απέκτησε το μοναδικό άρωμα της.
Λεβάντα και έρωτας στην Παλαιά Διαθήκη
Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι σήμερα η λεβάντα εμπνέει τα ζευγάρια, ενώ πολλές νύφες προτιμούν τη λεβάντα για το στολισμό του γάμου τους.
Από την αρχαιότητα υπάρχουν ιστορίες και μύθοι που δείχνουν τη σχέση του έρωτα και της λεβάντας.
Μια ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης λέει ότι η Ιουδήθ, κόρη του άρχοντα της εβραϊκής πόλης Βεθούλης, έσωσε την πατρίδα της από την πολιορκία των Ασσυρίων, αποπλανώντας και σκοτώνοντας τον Ολοφέρνη, αρχηγό των εχθρικών στρατευμάτων. Η κοπέλα «μάγεψε» το στρατηλάτη, έχοντας αρωματιστεί με άρωμα λεβάντας. Τον συνάντησε και στη συνέχεια τον σκότωσε για να σώσει την πατρίδα της.
Η λεβάντα στην Κενή Διαθήκη
Ιδιαίτερη αναφορά για τη λεβάντα με την ελληνική ονομασία «νάρδο» υπάρχει σε δύο αναφορές στην Κενή Διαθήκη.
Η πρώτη είναι στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη όταν έξι ημέρες πριν το Πάσχα ο Ιησούς πήγε στη Βηθανία και σε δείπνο η Μαρία του έπλυνε τα πόδια με πανάκριβη λεβάντα.
Αυτό προκάλεσε την αντίδραση του Ιούδα προς τη Μαρία, για να πάρει την απάντηση του Θεανθρώπου ο οποίος ανήγγειλε τον θάνατο του.
Διαβάστε σχετικά στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη στην Κενή Διαθήκη (12:. 3)
Διαβάστε και τη μετάφραση:
«Ο δε Ιησούς έξι ημέρες προ του Πάσχα ήλθε στη Βηθανία, όπου ήταν ο Λάζαρος, που είχε πεθάνει και τον ανέστησε εκ νεκρών. Του έκαναν δε δείπνο εκεί, και η Μάρθα διακονούσε, ο δε Λάζαρος ήταν ένας απ’ αυτούς που κάθονταν στο τραπέζι μαζί του. Η Μαρία τότε πήρε μία λίτρα μύρο (τριακόσια εικοσιπέντε γραμμάρια περίπου) που ήταν νάρδος ολοκάθαρη πανάκριβη, και άλειψε τα πόδια του Ιησού, και σκούπισε με τα μαλλιά της τα πόδια του. Το δε σπίτι γέμισε από την ευωδία του μύρου.
Αλλ’ ένας από τους μαθητές του, ο Ιούδας του Σίμωνος ο Ισκαριώτης, που έμελλε να τον προδώσει, λέγει: «Γιατί αυτό το μύρο δεν πωλήθηκε αντί τριακοσίων δηναρίων και δεν δόθηκε (ως χρηματική αξία) στους πτωχους;». Είπε δε τούτο, όχι διότι ενδιαφερόταν για τους πτωχούς, αλλά διότι ήταν κλέπτης και κρατούσε το ταμείο και έκλεπτε από τις εισφορές. Είπε τότε ο Ιησούς: «Άφησε την. Φύλαξε αυτό (το μύρο, για να με αλείψη προκαταβολικώς) για την ημέρα του ενταφιασμού μου. Τους πτωχούς βεβαίως πάντοτε θα έχετε μαζί σας, αλλ’ εμένα δεν θα έχετε πάντοτε».
Επίσης, στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο αναφέρεται για άλλο περιστατικό στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου. Εκεί άλλη Μαρία, μια μετανοημένη ιερόδουλη, μύρωσε το κεφάλι και τα πόδια του Ιησού με μια αλοιφή από νάρδο και ο τόπος γέμισε από τη μυρωδιά της.
Στο ζ' κατά Λουκάν Ευαγγέλιον στην περικοπή 7:36-50 διαβάστε τη σχετική αναφορά
«Ο δε Ιησούς έξι ημέρες προ του Πάσχα ήλθε στη Βηθανία, όπου ήταν ο Λάζαρος, που είχε πεθάνει και τον ανέστησε εκ νεκρών. Του έκαναν δε δείπνο εκεί, και η Μάρθα διακονούσε, ο δε Λάζαρος ήταν ένας απ’ αυτούς που κάθονταν στο τραπέζι μαζί του. Η Μαρία τότε πήρε μία λίτρα μύρο (τριακόσια εικοσιπέντε γραμμάρια περίπου) που ήταν νάρδος ολοκάθαρη πανάκριβη, και άλειψε τα πόδια του Ιησού, και σκούπισε με τα μαλλιά της τα πόδια του. Το δε σπίτι γέμισε από την ευωδία του μύρου.
Αλλ’ ένας από τους μαθητές του, ο Ιούδας του Σίμωνος ο Ισκαριώτης, που έμελλε να τον προδώσει, λέγει: «Γιατί αυτό το μύρο δεν πωλήθηκε αντί τριακοσίων δηναρίων και δεν δόθηκε (ως χρηματική αξία) στους πτωχους;». Είπε δε τούτο, όχι διότι ενδιαφερόταν για τους πτωχούς, αλλά διότι ήταν κλέπτης και κρατούσε το ταμείο και έκλεπτε από τις εισφορές. Είπε τότε ο Ιησούς: «Άφησε την. Φύλαξε αυτό (το μύρο, για να με αλείψη προκαταβολικώς) για την ημέρα του ενταφιασμού μου. Τους πτωχούς βεβαίως πάντοτε θα έχετε μαζί σας, αλλ’ εμένα δεν θα έχετε πάντοτε».
Επίσης, στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο αναφέρεται για άλλο περιστατικό στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου. Εκεί άλλη Μαρία, μια μετανοημένη ιερόδουλη, μύρωσε το κεφάλι και τα πόδια του Ιησού με μια αλοιφή από νάρδο και ο τόπος γέμισε από τη μυρωδιά της.
Στο ζ' κατά Λουκάν Ευαγγέλιον στην περικοπή 7:36-50 διαβάστε τη σχετική αναφορά
Διαβάστε και τη μετάφραση:
36 Τον παρακαλούσε τότε κάποιος από τους Φαρισαίους να φάει μαζί του. Και αφού εισήλθε στον οίκο του Φαρισαίου, κάθισε, για να φάει.
37 Και ιδού μια γυναίκα που ήταν αμαρτωλή μέσα στην πόλη, και που έμαθε ότι γευματίζει στην οικία του Φαρισαίου, αφού έφερε αλαβάστρινο δοχείο με μύρο
38 και στάθηκε πίσω, κλαίγοντας κοντά στα πόδια του, με τα δάκρυά της άρχισε να βρέχει τα πόδια του και με τις τρίχες της κεφαλής της τα σκούπιζε, και καταφιλούσε τα πόδια του και τα άλειφε με το μύρο.
39 Όταν είδε τότε αυτά ο Φαρισαίος που τον κάλεσε, είπε μέσα του: «Αυτός, αν ήταν προφήτης, θα γνώριζε ποια και τι είδους είναι η γυναίκα που τον αγγίζει, γιατί είναι αμαρτωλή».
40 Και αποκρίθηκε ο Ιησούς και είπε προς αυτόν: «Σίμωνα, έχω κάτι να σου πω». Εκείνος του λέει: «Δάσκαλε, πες το».
41 «Κάποιος δανειστής είχε δύο χρεοφειλέτες: ο ένας όφειλε πεντακόσια δηνάρια, και ο άλλος πενήντα.
42 Επειδή δεν είχαν να αποδώσουν το χρέος, το χάρισε και στους δύο. Ποιος λοιπόν από αυτούς θα τον αγαπήσει περισσότερο;»
43 Αποκρίθηκε ο Σίμωνας και είπε: «Υποθέτω, αυτός στον οποίο χάρισε τα περισσότερα». Εκείνος είπε σ’ αυτόν: «Ορθά έκρινες».
44 Και αφού στράφηκε προς τη γυναίκα, είπε στο Σίμωνα: «Βλέπεις αυτήν τη γυναίκα; Εισήλθα στην οικία σου, νερό δε μου έδωσες για τα πόδια. Αυτή, όμως, με τα δάκρυά της μου έβρεξε τα πόδια και με τα μαλλιά της τα σκούπισε.
45 Φίλημα δε μου έδωσες. Αυτή, όμως, από τη στιγμή που εισήλθα δε σταμάτησε να μου καταφιλά τα πόδια.
46 Με λάδι το κεφάλι μου δεν το άλειψες. Αυτή, όμως, με μύρο άλειψε τα πόδια μου.
47 Γι’ αυτό, σου λέω, έχουν αφεθεί οι αμαρτίες της οι πολλές, γιατί αγάπησε πολύ. σ’ όποιον όμως λίγο αφήνεται, λίγο αγαπά».
48 Είπε τότε σ’ αυτήν: «Σου έχουν αφεθεί οι αμαρτίες».
49 Και εκείνοι που κάθονταν μαζί του για να φάνε άρχισαν να λένε μεταξύ τους: «Ποιος είναι αυτός που αφήνει και αμαρτίες;»
50 Είπε τότε προς τη γυναίκα: «Η πίστη σου σε έχει σώσει. πήγαινε με ειρήνη».
36 Τον παρακαλούσε τότε κάποιος από τους Φαρισαίους να φάει μαζί του. Και αφού εισήλθε στον οίκο του Φαρισαίου, κάθισε, για να φάει.
37 Και ιδού μια γυναίκα που ήταν αμαρτωλή μέσα στην πόλη, και που έμαθε ότι γευματίζει στην οικία του Φαρισαίου, αφού έφερε αλαβάστρινο δοχείο με μύρο
38 και στάθηκε πίσω, κλαίγοντας κοντά στα πόδια του, με τα δάκρυά της άρχισε να βρέχει τα πόδια του και με τις τρίχες της κεφαλής της τα σκούπιζε, και καταφιλούσε τα πόδια του και τα άλειφε με το μύρο.
39 Όταν είδε τότε αυτά ο Φαρισαίος που τον κάλεσε, είπε μέσα του: «Αυτός, αν ήταν προφήτης, θα γνώριζε ποια και τι είδους είναι η γυναίκα που τον αγγίζει, γιατί είναι αμαρτωλή».
40 Και αποκρίθηκε ο Ιησούς και είπε προς αυτόν: «Σίμωνα, έχω κάτι να σου πω». Εκείνος του λέει: «Δάσκαλε, πες το».
41 «Κάποιος δανειστής είχε δύο χρεοφειλέτες: ο ένας όφειλε πεντακόσια δηνάρια, και ο άλλος πενήντα.
42 Επειδή δεν είχαν να αποδώσουν το χρέος, το χάρισε και στους δύο. Ποιος λοιπόν από αυτούς θα τον αγαπήσει περισσότερο;»
43 Αποκρίθηκε ο Σίμωνας και είπε: «Υποθέτω, αυτός στον οποίο χάρισε τα περισσότερα». Εκείνος είπε σ’ αυτόν: «Ορθά έκρινες».
44 Και αφού στράφηκε προς τη γυναίκα, είπε στο Σίμωνα: «Βλέπεις αυτήν τη γυναίκα; Εισήλθα στην οικία σου, νερό δε μου έδωσες για τα πόδια. Αυτή, όμως, με τα δάκρυά της μου έβρεξε τα πόδια και με τα μαλλιά της τα σκούπισε.
45 Φίλημα δε μου έδωσες. Αυτή, όμως, από τη στιγμή που εισήλθα δε σταμάτησε να μου καταφιλά τα πόδια.
46 Με λάδι το κεφάλι μου δεν το άλειψες. Αυτή, όμως, με μύρο άλειψε τα πόδια μου.
47 Γι’ αυτό, σου λέω, έχουν αφεθεί οι αμαρτίες της οι πολλές, γιατί αγάπησε πολύ. σ’ όποιον όμως λίγο αφήνεται, λίγο αγαπά».
48 Είπε τότε σ’ αυτήν: «Σου έχουν αφεθεί οι αμαρτίες».
49 Και εκείνοι που κάθονταν μαζί του για να φάνε άρχισαν να λένε μεταξύ τους: «Ποιος είναι αυτός που αφήνει και αμαρτίες;»
50 Είπε τότε προς τη γυναίκα: «Η πίστη σου σε έχει σώσει. πήγαινε με ειρήνη».
Η
λεβάντα μας παραπέμπει σε ένα «καλό πνεύμα» ή «νεραϊδένιο» βότανο, με
αποτέλεσμα να είναι χρήσιμη στο να αποτρέπει το «κακό μάτι» και από την
κακή – διαβολική ενέργεια! Οι Χριστιανοί πίστευαν πως αν γεμίσουν τις
κλειδαρότρυπες με λεβάντα θα κρατήσουν έξω από το σπίτι τα φαντάσματα ή
κάθε κακή ενέργεια.
